Het thema leiderschap intrigeert me al een tijd. In mijn leven heb ik een heel belangrijke wissel genomen. Overigens volledig onbewust; nu ik terugkijk zie ik hoe ik ongemerkt op het andere spoor terechtkwam, bijna als vanzelf. Nu ik - al weer vijf jaar – mijn praktijk Nestgeuren heb, besef ik hoe ver de zakelijke wereld van mijn eerste bedrijf Oliflo, en de wereld waarin ik mij nu beweeg, uit elkaar liggen. In beide werelden ben ik zelfstandig ondernemer, maar op een totaal andere manier. Ik vind het leuk om mijn verhaal daarover eens te vertellen.
Mijn jongste zoon werd geboren in 1992 en in dat jaar startte ik ook Oliflo, vernoemd naar mijn beide zoons Olivier (1990) en Floris. Met Oliflo organiseerde ik nationale en internationale evenementen en deed fondsenwerving voor zorginstellingen. Ik bewoog mij in de snelle wereld van het grote geld. Heel commercieel, en solitair. Jarenlang heb ik hier veel succes mee geboekt, ik was als een vis in het water.
Ik was zakelijk, doelgericht, ondernemend, gericht op resultaat. Lekker mannelijk: doen, handelen. Maar onbewust was er blijkbaar al meer: ik kreeg zo vaak mooie feedback van opdrachtgevers. Het fascineerde hen dat ik in een paar woorden kon neerzetten wat ze voelden, het persoonlijke kon vertalen naar het zakelijke. Ze voelden zich echt gezien en gehoord. Ik had zelf ook wel gemerkt dat ik mensen goed kon enthousiasmeren, hen vrijheid gaf in hun ontwikkeling en hun successen liet vieren. Dat wat ik voelde kon ik blijkbaar ook overdragen op anderen. Uiteraard gedeeltelijk, want ik zat natuurlijk nog wel in de controle.
In de jaren 2000 'liep' Oliflo steeds meer bij mij vandaan. Ik werd hier heel angstig van en deed van alles om het weer onder controle te krijgen. Het fenomeen familieopstelling kwam op mijn pad. Ik voelde dat ik er heel sceptisch tegenover stond. Ik ging erheen op naaldhakjes, zag het als een experiment, maar werd volledig weggeblazen. Ik was zó in mijn ziel geraakt, wat gebeurde hier in godsnaam? Ik wilde er meer over weten. Via een zakelijk contact kreeg ik de tip om contact op te nemen met Wibe Veenbaas of Morten Hjort van Phoenix Opleidingen. Zij stelden voor (eerst) de 3-jarige opleiding te doen.
En toen begon het grote nadenken: 3 jaar! Het groepsgeweten van mijn familie ging werken: ‘Beumer, als je iets voor jezelf wilt, dan moet je wel eerst je leven op orde hebben.’ En dat had ik in hun en mijn ogen dus niet. Toch heb ik besloten, dwars door alle oude systemen heen, om het te gaan doen.
De 3-jarige opleiding is het mooiste cadeau dat ik mezelf heb kunnen geven. Toen ik daarna de opleiding Systemisch Werken ging volgen - in eerste instantie voor mezelf - besloot ik al tijdens deze opleiding dat ik een praktijk wilde gaan opzetten.
Oliflo heeft mij de financiële bedding gegeven om mijn reis te kunnen maken. Daarom eer ik Oliflo tot op de dag van vandaag. In de opbouw van Nestgeuren kwam mijn bewuste, persoonlijke leiderschap tot uitdrukking zoals ik dat zie: echt bij mezelf zijn, voorbij alle angsten, te vertrouwen in wat ten diepste mij doet bewegen. Als ik zonder angst ben, dan stap ik er onbevangen in. Terugkijkend verbaas ik mezelf dan vaak: hè, heb ik dat gedaan?!
Als ik onbevangen ben, dan ‘haakt’ er niets meer. Ik ben leeg, ruim, het is er volledig. Niets of niemand kan er dan iets tussenbrengen, dan ben ik op één lijn met mezelf. Met die onbevangenheid heb ik ruim 50 huisartsen bezocht, waarbij ik overigens steun had aan de bedding van het NVPA. Inmiddels heb ik een goedgevulde praktijk.
Oliflo deed ik op mijn mannelijke energie, en onbewust. Ik hoorde het eigenlijk altijd al aan mijn eigen woorden: ik had Oliflo en ik deed evenementenorganisatie. In mijn eentje. Nu ben ik psychosociaal therapeut en ik behoor tot het NVPA, en zoek mijn bedding in het grotere geheel, zoals intervisie, supervisie en bij de vrouwen om me heen. Ik zoek mijn bedding nu, dankzij Phoenix, in het vrouwelijke, de ik-ben-kracht.
En daar voel ik mij helemaal in thuis!